Gewoonlijk schrijf ik geen album-revieuws, maar voor dit album (waar sommige lang naar uit hebben gekeken, en anderen al lang geen interesse meer in hadden) maak ik toch graag een uitzondering.
Toen ik hoorde dat Metallica een nieuw album uit zou gaan brengen in 2008 had ik nou niet meteen het gevoel van "yes, die moet ik hebben". Nee, eerst horen, dan maar eens zien of deze het aanschaffen waard zal zijn.
Tot nu toe heb ik alle studioalbums van deze heren uit de Amerikaanse Bay Area in huis, maar om eerlijk te zijn heb ik er wel eens over nagedacht om alles na "The Black Album" de deur uit te doen vanwege de matige kwaliteit van de muziek op deze albums.
Toen ik het nieuwe artwork voor "Death Magnetic" zag, en daarop het jaren '80 logo zag afgebeeld had ik nog een beetje het gevoel dat dit nog wel eens een marketingstunt zou kunnen zijn. Men roept immers al jaren het "oude Metallica" terug te willen...
Van de week was het dan zo ver. Nee het album is nog niet uitgebracht, maar wel al uitgelekt. Meteen even gedownload, want ik was stiekem toch wel aardig nieuwsgierig aan het worden.
Het album start met het nummer "That Was Just Your Life". Een nummer dat lekker binnen komt walsen met wat ouderwetse thrashriffs! Heerlijk! Nee, verwacht geen 2e "Master of Puppets", want moderne invloeden zijn ook in dit nummer nog aardig aanwezig, maar (en ik had niet verwacht dit nog van een Metallica nummer te kunnen zeggen) het is wél Metal!
Het volgende nummer "The End Of The Line" begint wat rustig. Hierdoor kreeg ik toch een beetje het vermoeden dat alleen het eerste nummer het goed zou doen (ja, we blijven sceptisch!), maar niets is minder waar! Ook dit nummer knalt gewoon lekker door! Daarna is het de beurt aan het nummer "Broken, Beat & Scarred" om mij wederom te overtuigen. En wat denk je? Jawel, ook hier lukt het de mannen weer om deze bevooroordeelde luisteraar te boeien!
Het volgende nummer is het wat rustigere nummer "The Day That Never Comes", wat qua stijl in de eerste 4 minuten wel wat van de eerste "Unforgiven" weg heeft... en daarna toch weer een tikkie sneller wordt. Maar echt hard wordt het niet (en nee, dat hoeft ook helemaal niet). "All Nightmare Long" vind ik persoonlijk wel wat poppy klinken, maar slecht is het zeker niet. Ook hierin wel weer wat leuke riffjes en gitaarsolo's waardoor het toch wel weer een nummer is dat je lekker af gaat zitten luisteren ;-)
Het nummer "Cyanide" was al eventjes in zijn geheel te beluisteren (hetzij in wat mindere kwaliteit). Niet mijn favoriet, maar wel een nummer dat in je hoofd blijft hangen. Het "For Whom The Bell Tolls"-achtige riffje maakt wel dat ik even kippenvel kreeg aan het begin van dit nummer, maar nee, dit nummer maakt de verwachtingen niet waar.
En dan, "The Unforgiven III". Een titel waarmee meteen hoge verwachtingen worden geschept. Het nummer begint met een droevig klinkend pianostuk, waarna de nog steeds rustig en droevig klinkende gitaren het overnemen. Als na ruim anderhalve minuut de distortion wordt ingeschakeld wordt heb ik even het idee dat ze dit nummer af gaan raffelen. Gelukkig gebeurd dat niet, maar de kwaliteit van de eerste 2 "Unforgiven's" wordt bij lange na niet gehaald. Toch is het wel weer een redelijk nummer. Ach, de mannen kunnen nu in ieder geval roepen dat ze ook een trilogie hebben gemaakt ;-)
Ook "The Judas Kiss" was al eerder in zijn geheel te beluisteren, wederom uiteraard in mindere kwaliteit. Mij komt dit nummer wat rommelig over. Dit zou voor mij een nummer zijn waarbij ik vermoedelijk de "skip"-knop van mijn cd-speler ga gebruiken. Dit nummer haalt mijns inziens het album echt naar beneden.
Met het instrumentale "Suicide & Redemption" brengen de mannen een oude traditie terug, namelijk een instrumentaal nummer tegen het einde van het album. Of het een goed nummer is... ja, maar 10 minuten is wat aan de lange kant voor een instrumentaal nummer naar mijn mening, het wordt wat saai op een gegeven moment.
Ook een oude traditie is het toevoegen van een snel en krachtig nummer helemaal aan het einde van het album, en ook daar zijn de mannen met "My Apocalypse" in geslaagd! Nadat je dit nummer hebt gehoord ben je helemaal in de stemming, en wil je de cd eigenlijk nog eens draaien, precies het gevoel dat een laatste nummer je behoort te geven! Geweldig!
Het hele album klinkt erg 'live', ook al weten we donders goed dat het album gewoon in een studio in delen is opgenomen. Hier en daar klinkt het album helaas wel wat rommelig. Een extra "One, two!" schreeuw in het nummer "All Nightmare Long" helpt het live-gevoel natuurlijk ook een beetje op gang. ;-)
Al met al kan ik stellen dat mijn vermoedens tegenover dit album volledig zijn weggevaagd. Natuurlijk, er staan wat mindere nummers op de schijf, maar over het geheel ben ik persoonlijk erg te spreken. Dit is een album dat ik zeker ga kopen!
Het is niet het overdonderende thrash-album geworden waarop de oude fans al jaren hopen, maar het is absoluut geen album meer dat in de pop-schappen van de cd-winkel thuis hoort. Een klassieker als "Master of Puppets" zal dit album niet gaan worden, maar de heren zijn weer lekker op weg!